şişmiş sinsi gözler

bu sabah her zamanki gibi saatim çaldı,gözlerim yarı açık yarı kapalı yarım saat sonraya kurdum alarmı,alarm tekrar çaldı,bi “Allah kahretsin yaa saatsiz uyandığım günler ne zaman gelecek”dedim.(annem bu cümleyi duysa hiç vakit kaybetmeden “evde lanet okuma”, anneannem ise “selamın kavlen” derdi) neyse ki yanımda değillerdi de ağzımın tadı bozulmadı.buraya kadar her şey normal ikinci alarmdan sonra gözümü açma vakti geldi çattı. 19x365+(20 yaşımın yaşanmış günleri) kadar gündür yaşadığım müthiş bi lüks varmış da ben farkında değilmişim: gözlerimi açmak.evet evet gözlerimi açmak.açamadım yahu gözlerimi bu sabah.ben açmak için zorladıkça,şişen gözkapaklarımın içleri içlerine sığmıyor sanki ve yukarda verdiğim denklem kadar gün sonra “sen uyandığında değil, biz istediğimizde açılacak o gözler” diyorlar bana.kalktım hemen odamın karşısındaki aynadan gözlerime bakmaya çalıştım şişlikler arasından girebilen azıcık birazcık ışıkla görebildiğim iki et parçasından fazlası değildi.gece ben uyurken birileri gelip gözkapaklarımın içine su doldurmuş olmalıydı,bu gözler başka türlü o hale gelemezdi.böyle saçmaladığım sıralarda işe gidemeyeceğimi fark ettim barış’a haber verdim gelemeyeceğimi.attım kendimi yatağa yüzükoyun yattım özellikle,gözlerimin ikisini de yastığa bastırdım belki inerler diye,nefes alamadığımı anlayınca bu pozisyondan da vazgeçtim.kalktığımda (yani biraz önce) hemen gözlerime baktım,daha da şişmişler gibime geldi.karikatürlerdeki sinsi adamların gözlerine benziyor gözlerim, yarıya kadar açık kısık kısık, ince ince bakıyorum.ooooh barış bugün işe gidemiyorum diye kızmadı, yurtta da yalnızım, şişlikleri görüp “Melis nooolduu” diyecek birileri yok etrafımda,annemle anneannem de yok yanımda rahat rahat lanet ediyorum, bu şişlikler de eninde sonunda inecek,hayata sinsi melis karakteri olarak devam edecek değilim, her şey güllük gülistanlık da,bir de geceleri ağlamayı bıraksam, bunların hiç birine gerek kalmasa..