yurtta son saatlerim

birkaç saat sonra yurttan çıkmam gerekiyormuş.son hazırlıkları yapmaktayım...hiç bir evden taşınırken bu kadar üzülmemiştim.burası benim huzurlu olabildiğim tek evim,sadece benim...odamı neredeyse boşalttım,demir başları teslim ettim,sene başında nasıl aldıysam öyle bırakmam gerekiyormuş odayı,bir tek onu başaramadım,ne kadar yanıma alıp da götürmeye çalışsam da bir parçam bu odada kaldı,benden sonra gelip bu odada kalacakların farkedemeyecekleri bir parçam...toplanırken çok yoruldum,bunaldım yasomla özgemi aradım,sınavlarına çalışmak zorunda oldukları halde yardıma geliyorlar bana şimdi, birilerinin bana destek olabileceğini bu sene,onlar sayesinde farkettim,artık eskisi kadar güçlü olmama gerek yok,yalnız değilim biliyorum.çıkınca nereye gitmek istediğimi bilemiyorum,aslında hiç bir yere gitmek istemiyorum,sadece burada kalmak istiyorum,bu gece nerede yatacağım belli değil.barış'a söz vermiştim modadaki evde kalacağım diye ama yapamayacağım gibi geliyor,yalnız kalmak istmiyorum,özellikle de o evde.tek başıma bir yerlere bakıp da hatırlamak istemediklerimi hatırlamaktan korkuyorum..korkularımı yenmek istediğimi söylemiştim,başaramayacağımı anladım.yine her zamanki gibi otobüse binip anneanneme gideceğim bu gece,senelerdir her yalnız kaldığımda yaptığım gibi.o da beni terminalden alıp,evine götürecek yine,şımartacak beni,gözümün içine bakacak,"anneannem be çok özlemişim seni" diyip öpecek beni,tam da istediğim,özlediğim gibi..