Özgemle konuşuyorduk şeker bodrum tatilimizde sabah 4’lere kadar..ne kadar da aynı şeyleri yaşamışız..onun biyolojik erken pübertesi gibi ikimiz de manevi erken püberte yaşamışız,yaşamak zorunda kalmışız..ebeveynlerinin annesi olmak zor,senin gibi birinin dünya üstünde var olduğunu öğrenmek mutluluk verici..yalnız değilsin,tek yaşayan sen değilsin..bizi görüp özenenler varmış,her gece bir yerlerdeymişiz,hesap verdiğimiz kimse yokmuş..hiçbir özgürlük bedavadan verilmiyor ki,bu özgürlük ailelerimizin bize lütfettiği bir şey değil,belki yıllar önce dilenmesi gereken bir özür.dün gece yatarken düşündüm de sanırım hayatımda ilk defa taze bir sorun yok, bayatlamış olanlar var-eskilerden kalma, onlar da yakında (yakın derken neyi hayal ediyorsam? Beş dakika sonra? Yarın? 1 yıl içinde?) zaman aşımına uğrar. Geçen sene hep bunu hayal etmiştim.”kendi hayatım olacak, kendi evimde yaşayacağım, kendi sorunlarıma üzüleceğim” diyordum. Öyle de oldu, iyi de oldu..yaşamak çok güzel, kendi hayatını yaşamak daha da güzel..oh be ne mutluyum ben bugün böyle : )
No comments:
Post a Comment