"hata diye birşey yoktur" diye birşey yoktur

Geçenlerde barış’la ofiste oturmaktan sıkıldık hazır bir ‘breaking news’ de yokken aşağı inip bişeyler yiyelim dedik,iş bankası kulelerinde hergün binlerce insanın yaptığı gibi..yemek yerken nasıl oraya geldiyse konu barış “hata diye bir şey yoktur” dedi,örnekler verdi açıkladı.senelerdir birilerini suçlayıp, yaşadıklarımın hepsini bir sebebe dayandırıp, utandığımdan mıdır nedir kimseye anlatamayan anlatacak birini bulunca da (ki bu güs olur) içini çoğu zaman ağlayarak döküp duran ben o anda inanmak istedim.dedim hata yok,hata yoksa suç da yok,suçlanacak kimse de yok,içim rahatladı.şimdi yurda geldim de yine düşünmeye başladım,5 senedir yaptığım gibi..farkına vardım ki istesem de inanamamışım.yangın söndürücüyle kendi evinin kapısını kırmak zorunda bırakmak bir insanı hatadır.okul açılalı aylar olmasına rağmen evimizde bir yataktan başka eşyamızın olmaması hatadır.15 yaşında bir kız “arkadaşlarımın aileleri böyle değil” derken umursamayıp dışarı çıkmak hatadır.bir babanın karısından boşanırken kızından da boşanması hatadır.bunları barışa söyleyemedim tabi ama cesaret etseydim fikirleri değişebilirdi.belki.. yazmak söylemekten daha kolay kesinlikle ama utanç bazılarının kağıda bile dökülmesine,nefretim ise kafamdan silinmesine engel..hata diye bir şey vardır ve ben son beş senede çok örneğini gördüm.bunları suçladıklarıma söyleyebilecek cesaretim olmadıktan sonra neye yarar ki yazmak.içimi döktüğüm yerlere bir yenisi daha eklendi o kadar.kötü anılarım, yansımaları, ağlamalarım baki..